დემოკრატია

ვსაუბრობთ ქუთაისის აეროპორტზე. კერძოდ, თუ როგორ აწარმოებს პრეკარიულ შრომას ერთი შეხედვით წარმატებული პროექტი ქალაქში. 

ამ სტატიაში განხილულია ბოლო დროის საკვანძო მოვლენები, რამაც საქართველოში დემოკრატიის ხარისხისა და ინსტიტუციური გარემოს გაუარესება გამოიწვია.

როგორ პასუხობს სახელმწიფო დამოუკიდებლობიდან ოცდათი წლის შემდეგ სხვადასხვა ეთნიკურ ჯგუფში მიმდინარე მნიშვნელოვან სოციალურ-კულტურულ ტრანსფორმაციას. 

ამ წერილის მიზანია, პოსტსაბჭოთა საქართველოს ოთხი ფორმალური და არაფორმალური მმართველობა, გამსახურდიას, შევარდნაძის, სააკაშვილისა და ივანიშვილის, განიხილოს ვერტიკალური საზოგადოებრივი ხელშეკრულების პრიზმაში.

ქართული მართლმსაჯულება დამოუკიდებლობის მოპოვებიდან მუდმივი რეფორმირების პროცესშია. თუმცა, დღემდე ვერ შევქმენით სასამართლო ინსტიტუტები, რომლებიც მედეგი იქნება შიდა და გარე გავლენების მიმართ, თავისუფალი იქნება შიდაკორპორაციული, ფინანსური თუ პარტიული ინტერესებისგან.

პროცესების ალტერნატიული ახსნა, რომელსაც ხშირად შეთქმულების (კონსპირაციულ) თეორიას უწოდებენ, უმეტესად ერთ ფაბულას იმეორებს – რაც ზედაპირზე ჩანს, ყველაფერი სიმართლე არ არის, არსებობს უხილავი ძალაუფლება და განზრახვები, რომელიც ფასადის უკან იმალება.

ქუთაისის აეროპორტში სტუმრობისას ბუნებრივად გაგიჩნდებათ კითხვა – რატომ გადაწყდა ამ ადგილზე აეროპორტის აშენება, რატომ კოპიტნარში და არა სხვაგან?

დღეს, როცა „ნამახვანჰესის“ კრიზისი ქართული სახელმწიფოებრიობის ლუსტრაციის ყველაზე ნათელ კონტექსტად გვევლინება და, ამავდროულად, მისი ფორმის თუ შინაარსის კრიზისზეც მიგვანიშნებს.